Aan de hand van plaatjes en foto’s ga ik hier nog wat dingen vertellen over onze week in Frankrijk in het algemeen en natuurlijk over zondag in het bijzonder. De foto’s zijn weer wat groter omdat ik ze deels uit Henks Flickr overneem maar vooral ook omdat nu de plaatjes centraal staan en niet het verhaal. De kleinere foto’s op de pagina’s hiervoor zijn trouwens allemaal klikbaar om ze ook groter te krijgen.

Hier nog drie foto’s die horen bij de eerste Franse blogpost. Op de eerste neem ik een slokje van het bronwater van Vichy, uit de source célestins, wat licht prikkelend zout smaakte, best lekker, en dat is dus gewoon publiekelijk toegankelijk; de kuurders hebben een eigen ingang met meer faciliteiten. Maandag zijn we nog twee flesjes gaan vullen om mee te nemen. Bij de Ironman kregen we trouwens ook plaatselijk bronwater: de verzorgingsposten bij het lopen schonken St. Yorre,  uit een bron vlak buiten Vichy en net van het fietsparcours af. Dat was best lekker, af en toe zo’n iets prikkelend en zout smaakje tussendoor.

Ik schreef toen dat er overal sporen van de Ironman-voorbereidingen waren, zoals linten aan het boom, vlakbij het loopparcours-in-wording. Zou zo’n oude boom daar niet van schrikken?

En hier ben ik aan het wifiën in een café, met thee en wafels. Dat was donderdag, en dat ging prima, dus wij daar maandag weer heen. We hadden ons net geïnstalleerd met thee en wafels weer, en toen bleek de internetverbinding het niet te doen – urgh! Dus dat was eigenlijk de belangrijkste oorzaak van het digitale gehannes van maandag.

Dan over naar zondag. Mijn fiets had een nachtje geslapen in het fietsenpark, zo trof Henk ‘m de volgende ochtend aan:

Impressie van een verzorgingspost, deze bij de doorkomst halverwege het fietsen:

En bij het lopen, dit werd gaandeweg de gezelligste post, eenmaal in het donker hadden die vrijwilligers met elkaar enorme lol, maar dat zonder ons te verwaarlozen, dat was heel leuk, en vooral hier regende het toen al félicitations:

Aan al dat wegwerpen van je eigen bidons en aannemen van de verzorgingsposten houd je dus zoveel dezelfde bidons over, zeker als manlief er ook nog verzamelt, dat je er thuis mee zou kunnen kegelen:

Terug naar zondag. Deze kerel had ik ook gezien bij het lopen, met die sprieten op z’n hoofd. Henk had ook nog iemand gezien met een Bert-en-Ernie-triathlonpakje, maar verder was er niemand met een gekke uitdossing. Het is op dat punt serieuzer dan bijvoorbeeld een marathon, waar je de gekste uitdossingen ziet

Deze had ik dan weer niet gezien: arm in mitella. Dat zal toch tijdens de dag gebeurd zijn, want hoe heeft hij anders kunnen zwemmen en fietsen? En dan toch doorlopen – aan z’n armbandjes is te zien dat hij in het laatste rondje zit (zie verderop):

Dan een serietje van drie omdat ik het daarover gehad had – Fourilles ligt inderdaad in een wijngebied:

En in het kleine supermarktje in Chantelle hadden ze daar rosé van:

En die smaakt best lekker op de day after – proost!

Wat je op die foto trouwens niet ziet, is dat ik net een vestje heb uitgetrokken zodat het shirt beter uitkomt. Maar dat was een beetje fris. Het was maandag maar 20 graden! We verbaasden ons erover dat het daar dus in twee dagen tijd van 36 naar 20 graden kan gaan zonder onweer.

Onderweg terug naar huis stak de chauffeur z’n voorkeur niet onder stoelen of banken – let op het stickertje, daar staat ‘Proud Ironfan of 147’:

We hadden daar (Laon) trek in koud drinken, dus wij wilden naar die supermarkt, maar dat kostte nog wat moeite, want vanaf de grote weg moest je onder een tunneltje door dat te laag was voor een auto met fietsen erop. We hebben dus meer van Laon gezien dan ons lief was – vooral er weer uit komen leverde wat extra slingertjes op.

Dan nog wat Ironman-parafernalia. Hoe langer de wedstrijd, des te groter de rugzak die je krijgt: links de nieuwe, rechts die van Luxemburg. De deelnemers aan de halve afstand in Vichy, op zaterdag, kregen ook zo’n kleinere, alleen dan met andere opdruk:

Bij elke loop-doorkomst krijg je een gekleurd armbandje, zodat iedereen kan zien in welke ronde je zit en wanneer je mag finishen. Ik vond de eerste doorkomst al fijn, want zonder bandje lopen voelde wat bloot, tussen al die lui mét. De vrijwilligster van wie ik het donkerblauwe, laatste bandje kreeg, die kon ik wel zoenen – hèhè, eindelijk!

De medaille (zwaar!):

Mijn startnummer, mooi roze is niet lelijk:

Met ook dat AWA erop. Ik heb gister nog wat gezocht, en ik snap het nog steeds niet. Maar ik zag wel dat ik van de Nederlandse vrouwen in mijn leeftijdscategorie de meeste punten heb – omdat ik kennelijk de enige ben die dit jaar tot nu toe twee Ironman-evenementen heeft gedaan (het plaatje is ook een  link naar die site):

Hier dan ook nog een linkje naar mijn officiële certificaat (kuch).

 Henk heeft mij gister nog even speciaal op de foto gezet…

…om zijn Facebookpagina kleur te geven, hier is een screenshot/link:

Ook daarop komen nu een boel likes en reacties binnen, erg leuk!