Afgelopen weekend mijn eerste leuke triathlonboek gelezen. Het was pas mijn tweede triathlonboek ooit, en het eerste was The Triatlete’s Training Bible, en dat las ik meer om van te leren, wat overigens ook leuk is, maar toch anders – want The accidental Ironman is vooral hilarisch – al is het alleen maar vanwege de ondertitel ‘how triathlon ruined my life’. Valt overigens wel mee, hoor, dat ruïneren. Zelfs zijn relatie overleeft al z’n gekkigheden en z’n vele getrain. Zijn vrouw vergeeft het hem kennelijk zelfs dat hij zo nodig op haar 40e verjaardag een marathon moet gaan lopen – in Zweden nogalliefst.
Het is dus heel erg grappig, met die typische Britse humor en enorme zelfspot – en dan zijn waarschijnlijk nog een boel grappen me ontgaan vanwege de subtiele taaldingen en de vele hints naar Britse omstandigheden en actualiteit. Brunt neem de hele triathlonwereld op de hak, met z’n ijdele imponeergedrag en z’n gadget-manie bijvoorbeeld. Maar hij neemt dus vooral zichzelf op de hak, ook al mogen zijn prestaties er best zijn. Althans, sommige, want soms klooit hij vooral maar wat aan. Zo doet hij zijn eerste marathon en triathlon zonder veel training of voorbereiding, en ja, dan gaat er van alles mis. Maar zo ‘accidental’ is alles nou ook weer niet. Althans, we rollen er allemaal enigszins in, en van het een komt dan het ander, en dat is bij hem niet anders.
Wat hem daarbij precies drijft, daarvoor moet je wat tussen de regels door lezen. In elk geval is hij kennelijk nogal beïnvloedbaar, want er hoeft maar iemand uit zijn sportvriendenkring te roepen ‘doe je ook mee aan X?’ of hij doet het, ongeacht of dat nou een Ironman is of een loopje om de hoek. Heel eerlijk is hij als hij opbiecht dat je je als veeltrainende triatleet superieur kunt voelen aan het klootjesvolk dat maar wat komt ronddobberen in het zwembad, of dat helemaal de bank niet afkomt en daar dik zit te worden. Geen fraaie gedachten en je leest ze dan ook niet zo vaak, maar als ik eerlijk ben zijn ze wel herkenbaar.
Naast grappig en ontzettend goed leesbaar gaat het boek ook nog echt ergens over. Bijvoorbeeld: het wordt ergens halverwege ronduit ontroerend, als Brunt omschrijft wat bij de Ironman van Lanzarote de aanleiding is voor zijn ‘personal worst’. Ik zal dat niet verklappen, want het is echt een boek dat je zelf moet lezen!