Lees ik daar ineens twee boeken van junkies achter elkaar…. en eentje ervan gaat ook over triathlon, daarover straks meer.
Eerst over het andere boek. Dat is Christiane F. Mijn tweede leven. Ik wilde dat graag lezen, omdat Christiane F’s boek uit de tijd dat ze nog een Kind vom Bahnhof Zoo was diepe indruk op me heeft gemaakt. Toen ik het las, was ik 16. Christiane was op haar 14e al heroïnehoertje, en ik realiseerde me dat mij dat niet meer zou overkomen.
Ik leerde zo een les die me altijd is bijgebleven en die ik nog steeds ook wel vertel, met bronvermelding, want hij lijkt alleen maar relevanter te worden naarmate ik ouder word: we zijn geneigd het afsluiten van mogelijkheden door het ouder worden alleen maar negatief te interpreteren, als het verlies van kansen, maar het is ook positief: een verlies van risico’s.
Ik bedoel: ik zal nooit meer zo ver komen met sport als wanneer ik vroeger was begonnen, ik noem maar wat. Maar ik zal ook nooit meer zo diep zinken. Christiane is nog steeds maar ietsje ouder dan ik, en zij zit erop te wachten tot haar lever het definitief begeeft na al die jaren van drank en drugs. En zo zijn er op mijn leeftijd al heel wat meer mensen die bijvoorbeeld niet eens meer kunnen sporten omdat het leven zijn sporen heeft nagelaten. Ik ben dankbaar voor wat ik wel kan.
Nouja, dat inzicht dank ik dus aan Christiane F, en toen ik hoorde dat ze een vervolgboek had geschreven, wilde ik dat dus wel lezen. Zag ik het vrijdag ook nog voor een prikkie op de Lichtjesavond liggen… mooi!
Nouja, mooi… het is niks, vind ik. Jammer. Het is slecht geschreven (rommelig, hak-op-de-tak, weinig diepgang, herhalend, af en toe niet te volgen) en het is een onduidelijk jankverhaal over hoe alles misgaat in haar leven en dat komt onder andere door dat eerste boek. Had dan geen tweede geschreven, denk ik – terwijl ze van dat eerste rijk is geworden en haar verslaving voor de rest van haar leven heeft kunnen bekostigen. Vooral het einde, waarin ze paranoïde lijkt te zijn, is heel raar. Nou goed, gauw vergeten.
Ook het andere junkie-boek vond ik maar matigjes geschreven. Ook weer veel herhaling, vooral in de vele reflecties op ‘ojee wat was ik vroeger erg’. Toch kon het me wel meer boeien dan de volwassen Christiane F. Misschien heeft dat ermee te maken dat de levens van de twee auteurs zo verschillen: Christiane F heeft de drugs nooit achter zich kunnen laten. Shane Niemeyer lukt dat wel, en hij wordt vervolgens succesvol triatleet. Daarmee is het verhaal van The Hurt Artist. My journey from suicidal junkie to Ironman echter ook wel grotendeels verteld.
Na een zelfmoordpoging en afkicken verruilt Niemeyer de ene mateloosheid voor de andere, want hij gaat excessief sporten. Dat hij daar zo ver mee komt (deelname op Hawai, het summum voor triatleten en heel moeilijk om je voor te kwalificeren; zie hier) is een teken van zijn grote talent. Gelukkig leert hij ook wel een beetje beter met zichzelf omgaan, en zo eindigt dit boek dus juist hoopvol en ook ontroerend. Sowieso wist het me meer te raken dan de volwassen Christiane F.
Bij beide boeken speelt een vergelijking me parten: Christiane F met haar eerdere boek; The Hurt Artist met de twee geweldige triathlonboeken die ik kort ervoor gelezen had. En beide vallen dan dus tegen. Maar in een onderlinge vergelijking wint The Hurt Artist dan weer wel met vlag en wimpel.
Zo blijf ik dus bij mijn standpunt: over triathlon wordt mooi geschreven.