Na 3,5 maand binnen in de Tacx gestaan te hebben, mocht mijn nieuwe fiets vandaag voor het eerst samen met mij naar buiten. Met mij met moeie benen van gister erop, dus een rustig ritje, ideaal om te wennen. Aan dat ‘rustig’ moest ik mezelf na een kilometer echter al herinneren, want de fiets verleidt enorm tot hard rijden: hij wil heel graag hard vooruit! Wat een kick!

Ik moest zelfs lachen toen ik tegen de wind in draaide – tegenwind, waar? Nouja, die was echt wel voelbaar, maar het scheelt een stuk met mijn andere fietsen. Een beetje onwennig was het nog wel, natuurlijk, vooral inschatten welke bochten ik wel en niet in de aero-houding, dus in het ligstuur, kan nemen, maar dat wende al, en verder vond ik het prima gaan. De aanpassing aan mijn schoen lijkt ook goed te werken: ik wring minder met mijn bekken.

Ik had me hooguit onze eerste keer iets idyllischer voorgesteld, met zon en een echt lente-gevoel. In plaats daarvan was het waterkoud en guur. Maar daardoor wel lekker rustig op de fietspaden, ideaal om te wennen. Ook dat viel mee: ondanks de andere zit hield ik goed overzicht over het verkeer. De enige last had ik van grote hordes hardlopers breeduit over het fietspad: de marathon van Rotterdam nadert en hele meutes zijn hier in de regio bezig met lange duurlopen. Misschien toch maar een bel installeren!