Het oude wiel wordt klimop-rek
Een dikke maand geleden schreef ik over ons lucratieve bezoek aan het Westland, nou, vandaag kan ik het omgekeerde verhaal ophangen: ik heb vandaag aan 26 kilometer fietsen over de € 300 uitgegeven. Er gaat er wel eens een de mist in…
Manlief en ik zouden vandaag meedoen aan de Kreders Klassieker. Die hebben we vorig jaar ook gereden en dat was leuk, vandaar. Dus wij in alle vroegte op de fiets naar Zevenhuizen. Daar zou om 9 uur een gezamenlijke start zijn voor wie wilde, voor een pelotonstocht met een gemiddelde van 30 km/u volgens de mail. Nou, dat leek ons wel wat, tenminste, als er een beetje fatsoenlijk gereden zou worden, en anders gingen we gewoon samen verder.
Meteen vanaf de start ging het hartstikke hard, en dan krijg je met zo’n groep het beruchte harmonica-effect: er vielen meteen gaten in het peloton, nog versterkt doordat sommige fietsers het meteen opgaven, en die moet je dan voorbij om nog aan te sluiten. Dat lukte nog wel, maar even verder kwam een stukje met wat geslinger en een smal bruggetje, en daarna lukte het niet meer. Manlief zag toen ook nog hoe net voor hem de verkeersregelende brommers alweer door reden, dan moet je dus voorrang geven en raak je nog meer achterop. Nou, gaat lekker, zo’n pelotonstocht… zo moet het dus niet, fietsen in een groep (en zo gaat het wel heel vaak, vandaar dat ik ook graag alleen fiets).
Net toen ik had besloten er de brui aan te geven, in Moerkapelle, en al met de handjes op het stuur reed, reed er van achter een andere fietser tegen mij aan. Ik merkte er zelf eigenlijk weinig van, behalve dat ik hem hoorde vallen. Ik kon makkelijk afstappen. Ik kreeg meteen de schuld van hem, zo van: hoezo ging ik remmen midden in een peloton? Nouja, ten eerste remde ik niet, ten tweede was het peloton uit het zicht aan het verdwijnen, en ten derde reed hij mij achterop, aan wie ligt dat dan?
En ten vierde, ontdekte ik later: hij kon verder, ik niet. Tot mijn verbazing zat er een joekel van een slag in mijn achterwiel. Fietsen kon echt niet, en we moesten de fiets zelfs naar de plaatselijke fietsenzaak tillen. Daar is de fietsenmaker dik anderhalf uur bezig geweest met proberen het wiel weer recht te krijgen. Manlief voelde de bui al hangen en was dus ondertussen terug naar huis om de auto te halen. Dat bleek geen overbodige luxe: net toen hij terug was, gaf de fietsenmaker er de brui aan. Total loss, dat achterwiel. Ik hoefde niets te betalen, wat ik heel aardig vond. Maar een nieuw wiel had hij niet.
Fiets ingeladen, en eerst maar eens terug naar Zevenhuizen. Daar nog iemand gesproken van de organisatie van de Kreder Klassieker. Volgens hem was de bedoeling van de pelotonstocht meekomen met de Kreders, de prof-broers/-neven uit die familie. Dat is wel wat anders dan 30 gemiddeld. En dat stond er toch echt, in de mail
van gister:
Vervolgens door naar een grotere fietsenzaak, in Moordrecht. Daar gingen wielen alleen per twee, maar wel meteen, dus een half uurtje later zaten er twee gloednieuwe wielen op mijn vorige maand 13 jaar oud geworden racefiets. En was ik bijna 300 euro armer, want toen we daar toch waren… nouja, die trapfrequentiemeter en de antilekvloeistof stonden toch nog op de boodschappenlijst. Voeg daarbij ieder een shirt en bidon, à € 25 inschrijfgeld, en dan was dit een prijzig dagje. Daar heb ik dan wel twee mooie nieuwe wielen voor, maar dat was vanochtend nog niet nodig, en dat voorwiel sowieso niet. Nouja, vooruit dan maar.
Toen naar huis, en daar nog even een ommetje gemaakt om te kijken of alles het deed, en ja, dat gaat allemaal prima. Wel een beetje rare anticlimax-dag: weggaan voor zo’n 155 kilometer, uiteindelijk werden het er krap 43. Mooi excuus voor als ik straks onvoldoende getraind blijk te hebben – ligt aan vandaag! Nouja, ik ben vooral blij dat de schade alleen aan mijn fiets was, niet aan mijzelf.
Het nieuwe achterwiel