Total loss. Dat is het verdict over mijn vakantiefiets. Op de laatste echte fietsdag op Tasmanië, begin maart, viel de standaard eraf en onder de bevestigingsplekken daarvan kwamen bovenstaande gaten te voorschijn (je ziet de achtervork daar van onder; de fiets staat op z’n kop). Ik schrok me een hoedje – zou dat nog te repareren zijn? Nee dus. Sterker nog: ik mag van geluk spreken dat ik er de vakantie mee ben doorgekomen. Het frame staat op het punt van doorbreken.
En sindsdien ben ik in de rouw. Ik hecht sowieso veel aan mijn fietsen en met deze heb ik zo veel avonturen beleefd – we zijn samen op vier continenten geweest. Ik heb hem 13 jaar geleden gekocht en toen dacht ik dat dat voor de rest van mijn leven was – een goed stalen frame moet minstens 30 jaar meegaan. Ik kan me bijna niet voorstellen dat ik er nooit meer op zal fietsen.
Dat hij roestte, dat had ik vorig jaar gesignaleerd. Ik heb toen aan twee fietsenmakers gevraagd wat ik daarmee moest en of ik me er zorgen over moest maken. Dat viel wel mee: beetje bijwerken met Hammerite, beetje smeerspul ook in het frame spuiten. Dat het onder de standaard zo erg was, heb ik toen niet gezien – dat zat verstopt.
Het frame is van binnenuit gaan roesten, doordat er water in kon blijven staan. Op het onderste punt, onder de trapas, zit een gaatje waardoor dat eruit zou moeten kunnen lopen, maar daar zit een schroefje op. Net iets hoger zitten in de onderbuis twee gaten voor een extra bidonhouder, en juist die staan wagenwijd open. Manlief heeft zo’n zelfde fiets, en daarbij is dat precies omgekeerd. Bovendien heb ik nooit eerder gehoord dat ik dat schroefje open zou moeten zetten na een rit in de regen, of hoe ik hem anders beter had moeten onderhouden. Mogelijk is ook het frame abnormaal roestgevoelig – want het roest dus op meer plekken.
Tsja, en nu? Zo’n fiets als deze, ik zal niet zeggen dat ik hem nodig heb want zo is het niet, maar het maakt mijn fietsende leven wel veel makkelijker, voor trainen en vervoer: een fiets waar ik enerzijds heel lang op kan rijden en anderzijds bagage op kan meenemen. Ik ben in afwachting van een (tweede) coulance-bod van Snel om misschien de goede onderdelen over te zetten op een nieuw frame (hun eerste voorstel viel me tegen). Het is een onverwachte grote kostenpost, zo kort na een lange reis (veel uitgegeven, niks verdiend), ook dat is lastig eraan.
Ik ben óók boos, teleurgesteld, mijn vertrouwen in fietsenmakers is geschonden en ik ben met terugwerkende kracht geschrokken van het risico dat ik heb gelopen door met een fiets in deze staat kogelhard bergen af te dalen, mét bagage achterop (wist ik veel). Maar het ergste is toch dat ik al een paar weken verdriet heb om het verlies van een dierbare fiets. Ik wilde nog twee continenten aan onze avonturen toevoegen. Maar ook erop naar Den Haag rijden als ik daar een werkafspraak heb. En hij rijdt zo lekker…
Ik mis ‘m.