Nog een terugblikje op het vele fietsen van de afgelopen dagen. Zondag zag ik voor het eerst een vrouw in het wild (buiten wedstrijden) op een tijdrit-/triathlonfiets rijden. Je ziet die fietsen sowieso niet veel, en ik kan me niet herinneren er ooit een vrouw op te hebben gezien. Ik was dus wel benieuwd of ik zou opvallen, of ik daar iets van zou merken: blikken, opmerkingen. Zeker ook nog eens omdat ik een ‘oude’ vrouw ben – al zitten mijn grijze haren op de fiets verstopt onder een helm en mijn ergste rimpels achter een sportbril.

Maar toch: vrouwen van mijn leeftijd zie je nauwelijks op racefietsen, laat staan op een triathlonfiets. Zou ik horen dat dat ‘gek’ is?

Nou nee. Ik merk er niks van. Ik heb tot nu toe twee dingen gehoord. Ik passeerde een keer een kluitje opgeschoten jongens met een scooter en een meisje achterop, en één van die jongens riep ‘speedmonster!’ Dat heb ik maar als compliment opgevat. En vrijdag haalde ik een vrouw met grijze haren op een boodschappenfiets in en die zei in het voorbijgaan ‘mooi fietsje’.

Ik betrapte me erop dat even gek te vinden: ziet een vrouw met grijze haren op een boodschappenfiets iets af aan een Felt B14? Totdat ik me realiseerde dat ik ook heel vaak een vrouw met grijze haren op een boodschappenfiets ben. Wie weet wat haar hobby is, en hoe haar andere fietsen eruit zien?

Oftewel: verkijk je niet op fietsende vrouwen met grijze haren. Ik denk dat de conducteur in de trein terug uit Vlissingen maandag dat wel even deed. Hij vroeg de jonge kerel tegenover me om het kaartje voor de fiets die hij zag staan, en leek verrast toen die stoere expeditiefiets hoorde bij een vrouw met grijze haren. Tenminste, ik moest het twee keer zeggen en met het kaartje wapperen voordat hij besefte dat hij bij mij moest zijn. En dat vind ik dan toch wel weer grappig!