Ik ben net terug van het testritje met het zadel dat ik in bruikleen heb, de ISM PR 2.0, en ik moet zeggen: wat een verademing! Ik had na de afschuwelijke zadelpijn van vorige week niet durven hopen dat ik in één keer zo lekker zou zitten op m’n triathlonfiets. Het is echt anders, zo’n zadel:

Je zit er relatief ver naar voren op, op die twee ‘rails’; de achterkant hangt er eigenlijk maar wat bij. Maar die rails geven druk op botten, niet op zachte onderdelen. En druk op botten, die is goed te verdragen. Ik voelde wel wat, maar dat went wel, en dat was bovendien goed te harden.

En niet alleen was de zadelpijn dus weg, ik vond het verder ook een prettig zadelgevoel. Dat is nogal subtiel, maar ik had het gevoel er meer solide op te zitten dan op het vorige zadel, stabieler. Het is ook alsof mijn kont zich er net wat makkelijker en lekkerder op neerlegt, zeg maar. Zoals mijn voeten in sommige schoenen ook ‘aaaah’ kunnen denken, zoiets. En dat werd eigenlijk in de loop van de drie uur steeds beter, steeds lekkerder. In het begin was het even gek, dat zadel, want ja, het is echt anders. Maar in die drie uur werd ik er dus al dikke vriendjes mee.

Dus: blij! De tik uit de trap-as is ook weggebleven, en de cadansmeter doet het weer. Ik voel me dit weekend ook een stuk fitter en relaxter dan in heel lang (naast de blessures was het een wat stressvolle periode), mijn schouderpeesblessure herstelt (gister mijn eerste ‘retourtje Doenbrug’ gezwommen van dit seizoen, m’n vaste openwater-zwemroute in de Schie van twee kilometer), en de heup-bekken-bil-problemen houden zich redelijk koest. Ik heb zelfs een stukje hardgelopen zaterdag, heel kort en heel rustig, dat ging net. Over is dat echter nog helemaal niet; ik hoop dat de fysiotherapeut morgen wat voor me kan betekenen.

Wordt vervolgd natuurlijk!