Pijl naar rechts op de Lage Brug, ons huis op de achtergrond

Vandaag was de Overschiese Bruggenloop. Dichter bij huis kan een wedstrijd niet beginnen: achter de Grote Kerk, op zo’n 300 meter van ons huis. Het parcours loopt dan in onze richting, maar slaat na 250 meter rechtsaf, en het loopt dus net niet langs ons huis, maar je ziet dat wel liggen (zie foto, ons huis is dat met die trapgevel, de zonnepanelen en sinds vorige week een geveltuintje).

Ik heb de 5 kilometer gelopen, manlief de 10. Ik vond het niet heel lekker gaan: het voelde benauwd en ik vond pas na 3,5 kilometer, op het fietspad langs de Schie, een lekker ritme.

Of eigenlijk bedoel ik daarmee: soms kan lopen met die nieuwe chi-running-techniek heel lichtvoetig voelen, en dat voelde ik pas toen. Als ik naar mijn snelheid kijk, veranderde daar niet zo veel aan, maar het voelde dus wel veel beter, en ik haalde ook nog een heleboel mensen in.

Ik deed er uiteindelijk 27-minuut-zoveel (hoog) over, ik weet niet precies, in elk geval: een heel modale 5 km voor mijn doen. Maar wel weer mijn eerste loopje sinds de marathon in november en de acht weken niet lopen van de voetblessure. Voor de verandering finishte ik ook eens niet in de achterhoede: het is een heel gemoedelijk loopje. En dat is precies de lol ervan!  

Na afloop ook nog een ander experimentje verricht: een High5-gelletje met succes uitgeprobeerd. Bij de komende twee Ironman-triathlons is de sportvoeding van dat merk, en ik kende dat niet. Dus heb ik een ‘pretpakket‘ ervan laten aanrukken. Dat gelletje was prima: het smaakt ‘licht’, waar andere gels wel eens als een suikerbom in mijn maag willen vallen (en zich in mijn tandglazuur graven). Dat is fijn: als die voeding goed bevalt, hoef ik zelf minder mee te nemen. En zo staat alles toch weer in het teken van 28 augustus!