Ik schreef er al een paar keer eerder over: ik ben nog steeds een beetje kwakkelig. Niet fijn, 3 weken voor mijn marathondebuut, en af en toe ben ik daar wel flink somber over geweest, maar op dit moment heb ik toch nog goede hoop: het is allemaal niet meer dan gekwakkel, en als dat nou een klein beetje opschiet kan ik nog net een beetje trainen voordat ik echt rust moet nemen om uitgerust aan de start te verschijnen. En dan moet het alsnog kunnen gaan lukken, op 15 november, althans, dan ligt het niet aan een al te slechte voorbereiding. Helemaal ideaal verloopt een voorbereiding nooit natuurlijk, althans, dat had ik al niet verwacht, dus ik herhaal maar weer: geen paniek. 

Het gekwakkel is ruim 2 weken geleden begonnen met enerzijds een verkoudheid die nog steeds een restantje snot en vermoeidheid geeft en anderzijds last van mijn rug na een chiropractie-behandelig (die ik nog heb vanwege de blessure van eerder dit jaar). Ik ben inmiddels nog zo’n behandeling en een keer fysiotherapie verder, en misschien is het daardoor dat mijn liezen van slag zijn: ondanks dat ik niet veel heb gelopen deed van de week eerst mijn linkerlies pijn (verrekt bij een onschuldig uitzwembaantje schoolslag in het zwembad woensdag?!) en vandaag de rechter. Dat gebeurde vannacht – ja, pfff, daar kan ik echt niks mee! Het zijn volgens mij onschuldige verrekkingen, maar ze moeten wel over om te kunnen lopen.

Het trainen voor de marathon ging tot 2,5 week geleden goed, en sindsdien zit de klad er dus in. Afgelopen week vond ik af en toe dat het ging lijken op dit voorjaar, toen ik ook een paar weken voor de wedstrijden ineens van alles had. Daar werd ik niet vrolijk van, maar realistisch gezien is het nu niet zo erg als toen. Vandaag voelden op de fiets mijn onderrug en bekken soepeler dan de afgelopen maanden. Dus ik houd het er echt maar op dat het gekwakkel is wat echt nog beter kan worden. Just in time voor de marathon – hoop ik!