Henk met doos groente rechts op het podium
Gister hebben manlief en ik meegedaan aan de halve marathon van het Westland. En dat legde ons geen windeieren. Voor € 2 en wat benzinekosten hadden we:
- Ieder een shirt en een medaille
- Onderweg een boel bekertjes drinken (water en sportdrank) en een enkel hapje fruit
- Een grote doos groente
- Goede nieuwe ideeën
- Een heel tevreden gevoel.
Hoe kan dat nou? Welnu, manlief liep prijs. Voor de tweede keer deze week stond hij op het podium, beide keren als derde bij de 55+-mannen. En dat leverde dit keer een envelop op waardoor we ons beider inschrijfgeld op € 2 na terug hadden, én die grote doos groente, een nuttige, gezonde, leuke en passende prijs – we hadden immers net 21 kilometer langs kassen gelopen, nouja, bijna dan. En een lekkere prijs nog ook: gisteravond de asperges meteen soldaat gemaakt!
Ik liep zeker geen prijs, ik eindigde ver in de achterhoede, maar dat was ook de bedoeling, of nouja, het was niet mijn bedoeling hard te lopen. Ik liep ‘m als duurloop, op hartslag, en ik had van tevoren zelfs extra kilometers ingelopen, waardoor mijn totaal op 25 uit zou komen. En dat ging verrassend goed. Ik moest de hele tijd de rem erop houden, en ik had dus ook de hele tijd het gevoel: als het zo blijft gaan, mag ik van mezelf de laatste drie kilometer los. Maar of dat nog zou lukken? Tot nu toe vond ik die kilometers boven de 21 steeds maar taai.
Kilometer 17 in de halve marathon, 21 voor mij in totaal. Nog eentje… en ik zag ernaar uit! Ja, eindelijk, het bordje van de 18, Naaldwijk terug binnenlopend – trossen los! En zo werden de laatste drie kilometers de snelste én de lekkerste van de hele dag. Voor het eerst kwam ik 25 kilometer dus prima door, en dat geeft vertrouwen voor de nóg langere afstanden straks vanaf de zomer.
Hooguit vond ik mijn snelheid (maar weer eens) ietsje tegenvallen, maar waarschijnlijk is de traagte te verklaren door enerzijds de harde wind (het was af en toe echt beuken, en een paar keer liep mijn hartslag dus toch op, anders had ik moeten gaan wandelen) en anderzijds het feit dat het mijn vierde benen-trainingsdag achter elkaar was en er dus wel ergens wat vermoeidheid zat, al voelde ik die niet.
Tot slot heb ik onderweg ook nog een aardig gesprekje gehad met (zo weet ik nu) Lieuwert den Hoedt van Niet te remmen. Hij liep met iemand met dezelfde achternaam (zie ik in de uitslagen) en hetzelfde shirt lang net voor me, en zo kon ik op hun rug lezen dat je bij Niet te remmen fietsen kunt leasen. Daar was ik wel nieuwsgierig naar, dus toen ik langszij kwam, hebben we daar even over gepraat.
Niet alleen bracht dat me op het idee van een lease-bedrijfsfiets (ga ik onthouden), maar ook dacht ik: toch ook maar eens loopshirts laten maken van Louise Cornelis Tekst & Communicatie. Er lopen misschien wel eens adviseurs achter me die klantgerichter willen leren schrijven. Of achter manlief, misschien wil die zich wel laten sponsoren. Komt m’n bedrijfsnaam nog op het podium ook!