Nadat ik Robin gister terug naar het station had gebracht, realiseerde ik me dat ik vergeten was een foto te maken. Onderweg had ik nog gedacht: meteen na aankomst, nog in hardloopkleding. Niet meer aan gedacht. Dus resteert qua foto’s alleen dit stilleven met lege blikjes getuigen van een memorabele loop:

Het werd niet memorabel qua prestatie. Daarvoor woei het sowieso te hard. Ik had Robin daarvoor gewaarschuwd: hier in de omgeving heb je geheid last van de wind, qua kracht en gebrek aan beschutting. Het was windkracht 5 en op de kale Hofweg stond die bijvoorbeeld pal tegen – oef. Ik kon goed in Robins zuchtje kruipen en daar had ik merkbaar voordeel van – maar dan nog.

Bovendien had ik ook geen topdag, en die heb ik nodig om in de buurt van (en liefst net onder) de 2 uur uit te komen – wat ik op basis van mijn 5 en 10 kilometertijden en mijn recente trainingen zou moeten kunnen. Maar ik weet ook wel van de jaren waarin ik vaker een halve marathon liep: het valt vaker tegen dan mee. Het ging nu redelijk tot aan 14 kilometer, toen moest ik even wandelen en was de batterij een end leeg, al ging het daarna nog wel weer enigszins. We kwamen uit op een tijd van ongeveer 2 uur 11 – niet slecht, maar ook niet waar ik voor getraind had. Ik doe volgende maand nog een poging. Het moet gewoon een keer mee zitten.

Memorabel was de dag vanwege de doe-het-zelf-halve-marathon met haas. Want dat was Robin dus. Ik ken hem al jaren van het Triathlonforum, Strava, reacties op dit blog en meer, maar allemaal online. Toen ik drie jaar geleden twee keer uitstapte uit halve marathons reageerde hij dat hij me wel een keer naar een goed resultaat wilde hazen. Dat heb ik onthouden, het was er sindsdien nog niet van gekomen, maar gisteren eindelijk dus wel. Ik vond het heel erg leuk om hem in het echt te zien, en toen ik achter hem aan liep dacht ik: het is alsof we elkaar al jaren kennen. Wat dus ook zo is, maar niet in die hoedanigheid.

Robin is voor mij een geschikte haas. Manlief heeft me in trainingen ook wel gehaasd de laatste tijd, maar die heeft een veel lagere pasfrequentie dan voor mij goed is, en ik moet me voor dat beeld afsluiten, anders pas ik me automatisch aan. Bovendien is manlief kleiner en laat hij makkelijker een gat vallen, dus heb ik minder aan hem in de tegenwind. Robin bood ook nog eens steeds precies op tijd water aan uit de bidon die hij voor me meedroeg. Erg fijn.

Ik had hem natuurlijk graag ‘beloond’ met een beter resultaat maar aan de andere kant weet hij als geen ander dat sportresultaten niet zomaar maakbaar zijn. Dus in plaats daarvan maar een beloning in de vorm van een echt Rotterdams biertje – zie foto dus.

Robin, je leest dit ongetwijfeld, dus ook hier nog een keer: hartstikke bedankt, voor het lopen en de gezelligheid, en ik vond het voor herhaling vatbaar!