Deze week is een aardige aanleiding om eens een thema aan te snijden dat regelmatig in mijn hoofd zit, namelijk dat triathlon eigenlijk een dure, om niet te zeggen decadente, sport is. Ik had het eerder deze week al over de sportvoeding die ik liet aanrukken. Die zijn er inmiddels, dus dit is de doos met peperdure suiker (en eiwitten trouwens):

En alsof dat nog niet genoeg was, kwam daar gister bij, met nieuwe wielen en een paar andere spulletjes, plus de deelnamekosten aan een toertocht (inclusief shirt en bidon van Roompot), en wat benzine. Kassa!

Sowieso heb je spullen nodig voor drie sporten, en zijn triathlons als evenement ook bepaald niet goedkoop. De Ironman die ik in gedachten heb voor volgend jaar, die kost bijvoorbeeld maar liefst € 300, als ik me op tijd inschrijf, anders nog meer. Plus de reis, plus enkele hotelovernachtingen. Eerder dit jaar kocht ik een nieuwe fiets. En dan zwijg ik nog over de ‘vaste lasten’, zoals daar zijn: abonnement op sportschool en atletiekvereniging, de toegang tot de zwembaden, en vrijwel wekelijks een bezoek aan masseur Marcel. En ik ben nog niet eens een extreme triathlonspulletjesfanaat – denk alleen maar aan mijn 13 jaar oude racefiets.

Ik weet: niet alles is strikt noodzakelijk. Sportdrank, dat maak ik ook wel eens gewoon van druivensuiker. Dat nieuwe achterwiel, dat had met iets meer moeite wel goedkoper gekund. Lopen kun je ook zonder vereniging. Enzovoort. Zo is bezuinigen op zich wel mogelijk. Maar leuker wordt het dan niet altijd, en hoe dan ook houd je aanzienlijke kosten over. Als je fiets stuk is, moet je wat, bijvoorbeeld.

Ik kan het me permitteren. De zaken gaan goed, dit jaar, en sowieso zijn manlief en ik wat vroeger dinky’s genoemd werd: double income, no kids. Die term hoor ik al jaren niet meer, maar nog steeds hoeven we echt niet op een paar centen te kijken. En dat is maar goed ook, want anders zou ik deze sport niet kunnen beoefenen.