Jaren geleden kampeerde ik in Frankrijk, alleen. Ik hoorde mijn buren op een gegeven moment meewarig zeggen ‘elle est seule, la pauvre’. Pauvre voelde ik me helemaal niet, maar zo gezien worden ervoer ik wel als ongemakkelijk.

Ik ervaar datzelfde ongemak op het ogenblik ook weer af en toe, want ik krijg de laatste tijd vaak als vraag of ik al dat trainen alleen doe. Dus als ik vertel over hoe ik bezig ben voor de Ironman (schema), dan vraagt iemand “en doe je dan al die trainingen alleen?”

Het eerlijke antwoord is dat ik inderdaad het grootste deel van de trainingen alleen doe, maar dat lijkt het foute antwoord: ik vind dat klinken alsof ik pauvre ben: geen vrienden heb, niemand mij leuk genoeg vindt om samen mee te trainen. Dus dat ik asociaal, een nerd of einzelgänger ben en niet van contact met andere mensen houd, en indirect dus ook de vragensteller afwijs.

Zo.

Er zit voor mij kennelijk veel lading op ‘alleen’. Nou ben ik graag alleen, en ik zit totaal niet met alleen trainen. Sterker nog, ik kan er enorm van genieten en ik heb vrij veel ‘alleen’ nodig. De fietstraining van dik zeven uur in mijn uppie op 24 juni was balsem voor mijn ziel en stofzuigde een boel spinrag uit mijn hoofd. Het hoeft niet altijd zo lang te zijn, maar sporten houdt me psychisch gezond en dat zit ‘m vooral daarin.

Daarnaast is veel alleen trainen op dit moment ook gewoon een noodzaak. Ik heb een boel trainingsmaatjes, maar maar weinig die het zien zitten om 200 km in duurtempo te fietsen, of minstens 3 kilometer te gaan zwemmen – zwemmen is sowieso geen gezellige sport trouwens, weinig gelegenheid tot kletsen als je borstcrawlt.

In een variant vroeg laatst iemand ook of manlief met me meetraint. Nee zeg. Niet alleen heeft hij geen belang bij lange fiets- en zwemtrainingen (hij gaat naar Vichy mee als coach, chauffeur, kok, mental trainer en soigneur, niet als deelnemer), maar ik zou grote planningsproblemen krijgen als ik ook nog met zijn agenda rekening zou moeten houden.

Want dat is het ook: ik heb al moeite genoeg om al dat trainen in mijn eigen agenda ingepast te krijgen, het moeten coördineren met die van iemand anders is op dit moment gewoon te ingewikkeld. Mijn trainen is op dit moment ook niet-onderhandelbaar. 200 kilometer is 200 kilometer, en als er dan niemand meegaat, pech.

Wat ik nog het meest niet-alleen doe, is hardlopen, want dat doe ik bij een vereniging, één keer per week. En dat grotendeels voor de gezelligheid, maar ook wel om eens wat anders te doen, vooral afwisselende intervallen. Bij het zwemmen tref ik regelmatig zwembadmaatjes, in de sportschool maak ik wel eens een praatje, en ik fiets soms ook wel met een aantal fietsmaatjes, al is het maar voor een deel van de training, als het zo uitkomt. Want ik waardeer gezelschap zeker! 

Ik waardeer gezelschap zeker, maar wat ook helder voor me is: ik sport niet voor de gezelligheid en ik heb geen andere mensen nodig om gemotiveerd te raken of te blijven. Ik kan het dus prima alleen. Het eenzame is zelfs waar ik van houd bij de triathlon: je mág daar zelfs geen gezelschap zoeken, althans niet op de fiets (stayerverbod). 

In mijn eentje fietsen scheelt ook een boel gedoe: het eindeloze gehannes over hoe ver en hoe hard en hoe georganiseerd van de fietsverenigingen waar ik lid van ben geweest. Want soms is dingen samen doen knap ingewikkeld ook.

Dus – ben ik nou een nerd of een einzelgänger en zo ja, nou en? Nouja, wat er volgens mij soms in doorklinkt bij de vragenstellers is dat ik op dit moment dus ook heel veel tijd voor mijzelf claim. Al die uren dat ik train, ben ik niet bezig voor mijn opdrachtgevers, man of vrienden. In dat opzicht kun je zo’n Ironman-voorbereiding wel egocentrisch noemen: het is een dikke keuze voor mijzelf. En mijn indruk is dat dat zeker voor sommige vrouwen best wel beladen is, als het ‘zorgen voor’ stevig zit ingebakken. Of als ze het stiekem misschien zelf ook best wel zouden willen, máár… (nouja, met kinderen lijkt het me ook echt knap ingewikkeld).

Ik voel het zelf ook wel eens trekken: gaat manlief op dinsdag- en donderdagavond trainen, en ik net op maandag en woensdag. Hmm. Maar dat moet dus nu maar een tijdje. Mijn langste trainingen probeer ik te plannen onder zijn werktijd, zodat ik niet ook nog het halve weekend opgehoepeld ben. Maarja, hij merkt het wel natuurlijk, dat vele trainen van mij. Vindt-ie geen probleem, overigens.

Tot slot: dat oordeel van egocentrisme, daarvan weet ik wel waar het vandaan komt. Dat lag namelijk op mijn moeders lippen bestorven. Dat is voor mij natuurlijk ook de lading. Ironmantraining, soms is het heel therapeutisch.