Voor ons huis (trapgevel) loopt de Delftweg iets omhoog, naar de Lage Brug toe. Ik heb daar dit weekend een Strava–segment gemaakt en dat de Col du Pont Bas genoemd. 

Het gaat naar schatting om een stukje weg van 50 meter (zo’n kort segment kan niet op Strava dus dat is langer geworden), met een stijgingspercentage van ongeveer 2. Dat is helemaal niks – ik merk het eigenlijk niet eens, dat het daar omhoog gaat.

Maar we hebben de laatste tijd gezien dat andere fietsers de stijging wel degelijk merken. Dat is een rechtstreeks gevolg van de coronacrisis, door een combinatie van twee dingen:

• Er rijden veel meer onervaren fietsers rond. Er wordt sowieso heel veel gefietst. Het is daardoor knetterdruk op de Delftweg. En van een groot deel van de fietsers zie je duidelijk dat ze iets doen wat ze niet vaak doen en waar ze ook niet heel goed of handig in zijn. Ze gaan met moeite door de bocht, ze wiebelen – en ze ploeteren omhoog, zelfs als het maar 2 % is.
• Wij zaten in het mooie weer regelmatig buiten, om te lunchen maar ook om simpelweg te zitten koekeloeren naar al dat verkeer. Dat doen we anders nooit, deels omdat we dan minder tijd hebben, maar ook omdat het nu wel vermakelijk is. We zitten soms aan onze kant, maar soms ook aan de overkant, afhankelijk van de zon. Hier is onze overkant-opstelling, met thee, naast de motor van de overbuurvrouw:

Zodoende zagen we dus fietsers best wel moeite hebben met dat klimmetje, zoals deze:

Een klim hoort een naam te hebben. De klim van de Lage Brug dus, maar in het Frans klinkt dat echter.

Ik ben ‘m zelf zaterdag hard opgereden om daarna het segment te kunnen maken – meestal stop ik immers halverwege de klim, of ik begin daar. Eens kijken of ik m’n PR van 31,8 km/u de komende tijd kan verbeteren.

Overigens doet het me wel pijn hoe veel mensen je verkeerd op hun fiets ziet zitten. Mijn beeld is dat er veel vrouwen op een te grote fiets zit, en te veel mannen juist op een te kleine en/of met een te laag zadel. Hopelijk knappen er daardoor niet te veel af op fietsen!