Ik heb Louise beloofd een stukje over een voor mij heroïsche zwemervaring in de Schie te schrijven als gastblogger, vriendin en mede sporter/sportkunstenaar. Voor heel veel mensen die redelijk kunnen zwemmen is een afstand van 500 meter of een kilometer in buitenwater niet zo’n opgave maar voor mij kwam ligt dat anders.
Jaren geleden heb ik mij samen met een paar kennissen in een overmoedige bui aangemeld voor de 8ste triathlon Binnenmaas, die nu Hoekse Waard triathlon heet. Niet gehinderd door enige kennis van zaken kwam ik er te laat achter dat je ook nog een beetje moest kunnen zwemmen, in buitenwater. Nou ja, zwemmen kon ik best. In een zwembad. Maar op de dag zelf bleek dat het in het koude bruine water van de Binnenmaas toch andere koek was. Bovendien gingen een aantal zaken heel anders dan ik had verwacht en het was heel druk en chaotisch. Dingen zoals “o ja, het is wel een zwemstart”. Een wattes? Ik kreeg een paniekaanval en moest door de duikers uit het water gehaald worden.
Heel lang durfde ik niet meer te zwemmen, niet eens in het zwembad. Dat toch na een tijdje weer gedaan want “ooit” vond ik dat wel fijn. Ik had ook de droom van de 8ste triathlon een keer volbrengen nog niet opgegeven. Dus dan maar een paar keer een zwemcursus er tegenaan gegooid. Buitenwaterclinics. En heel veel zwemmen, alleen of met Louise. In diverse zwembaden en langs de boeien in de Zevenhuizer Plas. Dat hielp. Ik werd steeds een beetje beter. Maar de angst was nog steeds niet helemaal weg.
Omdat Louise vorig jaar al zei dat ik dat zwemmen best kon had ik mij toch vast opgegeven voor de Hoekse Waard triathlon. Desnoods kon ik altijd thuisblijven of op het laatste moment toch het water niet ingaan. Ik zag wel.
Een week voor de tweede poging nodigde Louise mij uit om samen met haar en Henk een stuk te zwemmen in de Schie. Dat wilde ik wel proberen maar ik kon niet garanderen dat ik er ook echt in zou durven. Dus op die warme zondagmiddag stond ik daar in zwemhansop in dat bruine water te kijken. Echt makkelijk erin of eruit kan je niet. Tja. Dan maar plons. Ik lag erin! In de Schie. Met de drijver van Henk, dat dan weer wel. De bedoeling was naar de kerk zwemmen en weer terug. Omdat het best goed ging werd dat iets verder. Volgens Henk zijn waterdichte supersporthorloge zelfs 1.1 kilometer!
Het heeft een hele tijd geduurd maar eindelijk Kon ik Het…een afstand zwemmen in buitenwater zonder me aan dingen vast te klampen of in paniek te raken. Qua eng water scoort de Schie best hoog, met boten, het vermoeden van meterslange meervallen, nergens een boei of een touw en héél diep. Maar het kwam goed, ik was eindelijk klaar voor de 8ste, in buitenwater met zwemstart!
Dat heeft afgelopen zondag plaats gevonden. Ik heb het niet alleen overleefd, ik was ook niet eens de allerlaatste finisher én ik heb het heel tof gevonden. Ik had nog een appeltje te schillen met die Binnenmaas en dat is eindelijk gelukt. En het mooiste is, meer zwemplezier ligt nu in het bereik.
Nicole