In alle vroegte reed ik vanochtend naar het zwembad van Nieuwveen, om te starten in de triathlon van Ter Aar. Mijn gedachten zwierven wat naar het verleden. Naar hoe ik bij die triathlon drie jaar geleden mezelf enorm verraste met een grote verbetering van mijn PR op de kwart, nog steeds veruit m’n snelste (de zwem- en fietsfoto van hierboven zijn van toen). Naar vorig jaar, want dit zou mijn eerste triathlon worden sinds de Ironman: ik moest de startnummerstickers van Vichy nog van fiets en helm afpeuteren. Naar mijn vorige 1/8e triathlons: de laatste was alweer een tijdje geleden, want vorig jaar heb ik die afstand niet gedaan. Naar de vorige gewone, gemoedelijke triathlon zonder pretenties en met een breed deelnemersveld – dat was óók een tijd geleden. Naar de afgelopen weken, waarin het regelmatig niet zo meezat.

En zelfs ook nog naar de middag ná die wedstrijd in Ter Aar drie jaar geleden. Ook toen volgde op de triathlon een spannende voetbalmiddag. Toen verloor Sparta in de nacompetitie en bleef die club langer in de Eerste Divisie. Terwijl ik dit schrijf, luister ik naar radio Rijnmond. Het staat in de Kuip 2-0. Daar is manlief overigens, vandaar dat die vanochtend niet mee was als supporter.

En er is sinds vanochtend nog een overeenkomst met drie jaar geleden: een PR! Ik had het niet verwacht, voelde me nog niet zo op dreef, maar ik heb m’n beste tijd op de 1/8e, die sinds augustus 2014 op 1u19:58 stond, met een paar seconden verbeterd. Ik weet niet precies met hoe veel, ik wacht nog op de officiële uitslag. Zoals wel vaker gebeurt, zeker aan het begin van het seizoen, heb ik zelf na het zwemmen op het verkeerde knopje gedrukt en dus mijn eindtijd niet precies gemeten. Als de officiële uitslag er is, zet ik m’n tijd nog wel hieronder.

Het was voor de start al leuk. Vanwege het kruisen van het fietsparcours en de aanrijdroute, moeten alle deelnemers er al heel vroeg zijn, en ik had dus twee uur dood te slaan tussen meldtijd en start. Maar in die uren waren er andere startseries, en ik vond het heel hypnotiserend om naar die heen-en-weergaande gekleurde bolletjes te kijken in het zonovergoten (!) zwembad:

Sowieso is dat wel grappig, zo bij een zwembad,  want het parc fermé is gewoon de fietsenstalling:

Enige minpuntje van de ochtend vond ik dat ik geen bekenden zag en ook weinig aanspraak had in het parc fermé. Het kan wel eens gezelliger zijn, zal ik maar zeggen.

Nou goed, toen van start. Het zwemmen ging zoals verwacht, behalve dan dat met z’n achten in een baan, waarvan één ongeleid projectiel (een alleen-op-de-wereld die middenin de baan ging school- en rugslag zwemmen), en met twee minuten snelheidsverschil tussen die acht, niet zo’n feest was. Ik had dus wel wat hinder, maar als ik vrijuit door kon zwemmen, ging dat wel lekker.

Fietsen ging goed, ondanks dat ik net als vorige week in de wind kon voelen dat ik nog wat duwkracht tekort kom door nog weinig specifieke training. Desalniettemin nooit eerder zo snel gefietst op 20 km (dikke 36′). Nou beken ik meteen dat ik ook nog niet eerder echt in goede doen was geweest op zo’n korte afstand sinds ik op de Felt rijd. Dus ik heb dit record zeker aan mijn materiaal te danken. Lekker pacman gespeeld ook weer: een boel anderen ingehaald.

Halverwege bedacht ik al dat ik het belangrijkste doel van deze triathlon al behaald had: genieten. Lol hebben, lekker knallen. Het weer hielp daar zeker bij mee, want het was warmer en zonniger dan verwacht, erg lekker. Het parcours van deze triathlon ligt me ook goed: lange, rechte stukken. Met zelfs een stukje over bekend terrein: toen manlief en ik nog niet samenwoonden, lag Ter Aar op de fietsroute tussen onze huizen in!

Toen ik wisselde naar het lopen, zag ik dat ik voorliep op wat ik qua tijd in gedachten had, en dat een PR mogelijk was. Dat ging toch nog best moeilijk, want het lopen ging eigenlijk gewoon slecht: met een piepende ademhaling en een rare hoge hartslag bij een vrij laag tempo. Ik vermoed een klein beetje hooikoorts – niet veel last van dit jaar, maar ik heb rond deze tijd wel vaker lichte inspanningsastma van de pollen.

De beide wissels gingen okee, met dus een paar van die oja-momenten die horen bij de seizoensstart, waaronder dat foute knopje dus na het zwemmen (urgh). Bij zo’n korte afstand is de snelheid van wisselen belangrijker, maar het is ook minder complex – één bidon met sportdrank op de fiets is genoeg, verder geen zorgen om eten en drinken of comfort, daar is het kort genoeg voor. Geen sokken nodig bijvoorbeeld, dat scheelt.

En zo was ik dus binnen de 1u20 weer terug, dik tevreden. In selfies maken ben ik alleen nog steeds niet zo goed. Dit is een poging om m’n allernieuwste shirtje te showen:

En toen dus gauw naar huis en aan de radio gekluisterd zitten!

Wat een lekker begin van het seizoen, zo, en wat een opsteker! Eén ding weet ik zeker: Ter Aar, I’ll be back!