Ik had het hier al aangekondigd: ik was afgelopen dinsdag fietsen in Limburg, het jaarlijkse rondje met fietsmaatje Jo, zonder Jo. Ik bedoel: de planning was om met haar samen te gaan, maar ze belde ‘s ochtends af omdat ze door haar rug gegaan was. Ik heb toen wel even staan dubben, want alleen werd het wel een heel andere dag, had ik daar zin in? Ik was niet helemaal overtuigd maar ging wel op pad, met een extra boek voor de lange treinreis.

Het eerste uur fietste ik nog een klein beetje bedrukt rond. Er was niks mis met de tocht: Limburg was mooi als altijd en het was leuk om weer eens de heuvels op te fietsen. Maar, zo dacht ik, er hing een grauwsluier overheen – die er al wekenlang over alles hing. Ik was al een tijdje niet in m’n hum. Leuke dingen waren leuk, maar er ontbrak iets aan. Zo ook aan fietsen in Limburg. En dat ging dus om meer dan alleen Jo.

En toen, na een dik uur, trok de grauwsluier plotsklaps op, samen met de echte wolken. Het effect deed me denken aan 24 juni 2016, misschien wel mijn meest memorabele hoofd-opklaar-fietstocht, toen ik van huis was gegaan voor een lange pre-Ironman-training met Brexit-uitslag-bedrukking en andere wolken om mijn hoofd – en totaal opgeklaard thuiskwam. Ook toen veranderde het weer mee.

Net als toen was er nu eigenlijk geen aanleiding. Ik heb op dat moment in Limburg niet iets specifieks gedacht of opgelost. De opklaring kwam vanzelf. Wat fietsen al niet vermag…

Daarna heb ik in Limburg met volle teugen genoten. Niks mis met fietsen in m’n eentje. Ik maakte op het drielandenpunt een selfie, een drielandenselfie dus.

En toen viel de Eyserbosweg mee daarna ging de Keutenberg ook prima – beter dan vorig jaar, allebei. Dat zijn altijd de twee Angstgegners, zal ik maar zeggen, en altijd opnieuw denk ik: ojee, als ik ‘m nog maar opkom, die Keutenberg. Angst die een climax bereikt als ik aan de voet de hoek met dat bosje omkom en dan ineens tegen die muur opkijk (stijgingspercentage >20%). Ik weet het, ik ken hem – en toch schrik ik ervan. Maar ik ben ‘m wel eens moeizamer opgeharkt, die muur. Ben ik dan toch redelijk in vorm?

En dan gaat ineens verder meer de goede kant op vallen. Die website voor trainingsbegeleiding is af, ik lanceer ‘m binnenkort, als de kinderziektes eruit zijn. Woensdag werden er achter elkaar een aantal nieuwe spulletjes bezorgd, waaronder een vervanger voor de magnetron, een kekke nieuwe e-reader en een geweldige nieuw espresso-apparaat dat veel lekkerder koffie maakt dan de oude, kapotte.

Bovendien kreeg ik van de importeur van Suunto met wie we contact hadden gehad over de gestolen horloges en de daarop volgende vermogens-meet-sores een heel erg aardig aanbod: er hing nog ergens een witte Suunto Ambit 2S rond, gebruikt maar in prima staat, en die kon ik van hem krijgen. Gratis.

Echt? Een witte Suunto Ambit 2S? Dat is hetzelfde als mijn oude horloge! Hoera! Hij is al onderweg, ik kan niet wachten!

De Coros gaat dan waarschijnlijk retour, maar daar kom ik nog op terug.

En om het helemaal af te maken heb ik vandaag bij de triathlon van Binnenmaas gefietst als nooit tevoren. Ik had in een triathlon nog nooit harder gereden dan 32,9 km/u gemiddeld, en ik wilde heel graag een keer de grens van 33 oversteken. Maar ik had geen idee van mijn vorm, al gaf Limburg wel hoop. Welnu, het werd over 40,2 km maar liefst (foto van de Coros):

En voor de Strava-kenners: dat leverde nog een QOM op ook, ik heb er gauw een screenshot van gemaakt: 

(Manlief noemt ’t Queen of the Molshoop, want er zijn daar helemaal geen mountains!)

En nou op naar de 34?!

Ik ben wel benieuwd of dit record komt doordat ik anders ben gaan trainen (ik heb spinning ingewisseld voor twee intensieve wegtrainingen en deed deze zomer minder lange duurtrainingen dan voor mij gebruikelijk is), door meer zuurstof in mijn bloed dankzij het ijzer, of door nog iets anders. De weersomstandigheden waren perfect, maar het parcours was dat zeker niet: ik ben onder andere een keer vol in de remmen gemoeten voor een auto (er waren meerdere valpartijen ook) en ik miste een afslag waardoor ik moest keren.

Na een paar weken toch vooral veel tobben en twijfelen ben ik blij met deze bevestiging. Alles doet net nog!

Zwemmen ging, op me verslikken in een golf na, okee, en nouja, het enige overblijvende minpuntje is dat mijn achillespees na 3,5 kilometer gevoelig werd, dus het werd een DNF, dat viel een beetje tegen. Ik wist dat de kans erop groot was, maar ik had gehoopt zo’n 7 km te kunnen hardlopen en dan had ik ‘m uitgewandeld, maar dat zat er dus niet in. Altijd lastig als herstel van een blessure geen rechte lijn omhoog is…

Dus het is allemaal nog niet helemaal jofel, met die achillespees, donderdag een crematie, en de afhandeling van de inbraak sleept zich ook voort, maar ik voel me in vergelijking met vorige week een ander mens, en dat is erg fijn!

 

PS Ja, ik zit op Strava, sinds het nieuwe horloge. Maar ik weet nog niet of dat blijvend is, want als ik een Suunto terugkrijg, ga ik in elk geval ook weer naar Movescount, wat ik mis. En een dubbele boekhouding, mwah, ik twijfel nog – want Strava is wel leuk.