Maandag zijn manlief en ik gestart op de kwart triathlon van Delft – die een geweldig beeldmerk heeft:

Het is een nieuwe triathlon, of althans: terug van heel lang weggeweest. Dat was aanleiding om ‘m te doen: dapper om in deze tijd met iets nieuws te beginnen. Er leggen nogal wat triathlons het loodje momenteel, onder andere door gebrek aan vrijwilligers.

Ik vond het daarom helemaal dapper toen ik eenmaal het fietsparcours had verkend, wat kon dankzij de GPX op de site van de organisatie: wat een boel kruisingen en mogelijk heel druk, zo’n recreatiegebied in de Randstad, en met smalle paadjes. Daar heb je véél vrijwilligers voor nodig. Ik hoorde iemand zeggen maandag dat het er alleen al op het fietsparcours 100 waren!

Andere aanleiding om ‘m te doen was de nabijheid (12 kilometer): de op één na dichtstbijzijnde triathlon ooit; TriRotterdam is verder weg. We konden er op de fiets heen. Dat is niet heel aangenaam, met al die spullen op de rug op de triathlonfiets, maar het ging wel: mijn wetsuit mocht in Henks rugzak.

Wij kwamen er zo wel, Nicole zou ook meedoen, maar die kon er onverwachts niet komen vanuit Zuid: er mochten geen fietsen  mee in de Randstadrail vanwege de Roparun later op de dag, en dat werd haar stevig onder de neus gewreven door dienstdoende controleurs – in een verder lege metro. Dat was dikke pech voor haar, erg lullig. Wel lief dat ze haar inschrijfgeld grotendeels terugkrijgt.

Wat het ook nog een bijzondere triathlon maakte: het was mijn eerste ooit op een maandag!

Het weer maakte het nog een beetje spannend, maar we hadden het beste van de dag: droog en een goede temperatuur. Alleen op de terugweg werd het heel herfstig. Voor de start scheen in het parc fermé in de Delftse Hout de zon:

Ik was er totaal anders dan onlangs in Ter Huh. Ik ben weer bijna helemaal fit, al had dat nog wel wat voeten in de aarde, want de verkoudheid werd er weer eens een uit de collectie ‘Louises freaky verkoudheden’: het ging na dat weekend niet over en ik bleef maar ’s nachts hoesten. Vorige week ben ik daarom met een ontstekingsremmende neusspray begonnen  en die doet wonderen. Ik voelde me zondag net weer bijgeslapen ook.

Aan de andere kant had ik geen specifieke ambities en ook bijna helemaal gewoon doorgetraind, blij dat dat weer kon zonder al te veel snot en slijm. Ik wilde een paar dingen uitproberen met voeding en looptempo. En vooral veel lol hebben.

Dat is allemaal gelukt. Ik was zaterdag al de startnummers wezen ophalen, prachtige nummers, vooral dat van Henk:

Het zwemmen ging vlekkeloos, mede dankzij de rolling start. Ik heb best veel zwemmers ingehaald, twee keer een paar tegelijk simpelweg door de boei strakker te ronden. Geen last van wind of golven – en dat terwijl later op de dag de kinderen niet mochten zwemmen vanwege het woelige water, het werd voor hen een run-bike-run. Ik finishte, net als in Ter Aar, in precies twintig minuten. Daarmee zijn dat allebei m’n beste triathlon-zwemtijden ooit, nouja, afgezien van die in heftige stroom mee. (En voor mijn gevoel zit er nog meer in.)

Op de fiets woei het hard, windkracht 5, dat was pittig, en ik voelde de wind zelfs rukken aan m’n fiets. Desalniettemin heerlijk gefietst, veel Pacman gespeeld: andere deelnemers inhalen. In de eerste ronde mede-deelnemers aan de kwart, in de tweede voegden die van de 1/8e en 1/16e in, toen werd het nog leuker eigenlijk. Ik heb drie OV-fietsen ingehaald, eentje zelfs op de kwart. Dat staat ergens voor, net als de fietsen met boodschappenmandjes en fietstassen: dan is het een echte breedte-triathlon, en zo heb ik ze het liefst.

Mijn benen deden het goed, veel beter dan in Ter Aar. Door het bochtige en smalle parcours kwam ik nauwelijks op een hoger gemiddeld vermogen uit, wel een hoger NP. Lagere gemiddelde snelheid, door parcours en wind, maar toch dik tevreden met m’n 1u20 – over 42 kilometer.

Ik had een trage wissel doordat ik m’n ene schoen niet aankreeg, in combinatie met hersenen die niet op hun best zijn als ze net hard hebben gefietst, want ik was al even aan het prutsen en toen pas bedacht ik dat in de andere schoen een schoenlepel klaarlag. Urgh. M’n lekkerste hardloopschoenen zijn niet de handigste voor de triathlon, door de flyknit. Dat moet ik toch echt eens oplossen, maar dat kan eigenlijk pas op een moment van minder trainen, om aan andere schoenen te kunnen wennen.

Het lopen zelf was vier rondjes rond de plas, waarbij ik me vooral heb vermaakt met kijken naar de andere deelnemers. Ik wilde mezelf pacen op 6’/km als oefentempo voor de 1/3e triathlon over een paar weken. Dat was eigenlijk het enige wat net niet helemaal goed ging: ik was iets te langzaam. Door de vele bomen zag ik m’n snelheid op de GPS niet goed, en toen ik zag dat ik net iets te langzaam zou gaan worden, was de fut er wel een beetje uit. Dit was opnieuw geen snel parcours: ook veel bochten en stukjes met blubber en plassen door de vele regen de dag ervoor. Hopelijk komt die 6’/km in Oud Gastel goed met wat meer rust van tevoren en iets meer drive ook. Daarover later meer.

Aan het begin van mijn tweede rondje liep Henk me voorbij, die begon net aan het lopen. Hij zat veel verder achter me dan ik had verwacht, en dat had een reden: hij was gevallen bij het fietsen, op zo’n smal paadje, en mede door z’n kippigheid (hij is in afwachting van een staar-operatie). Gelukkig zonder erg. Het leidde er wel toe dat ik hem heb verslagen, en dat nog maar één keer eerder gebeurd, in hitte.

Zo finishte ik in 2u48:41, als 15e van 40 dames overall (de uitslag was er supersnel, alleen helaas niet op leeftijdscategorie) – relatief veel beter dan in Ter Aar. Leuke houten medaille:

Dik tevreden, leuke, goed georganiseerde triathlon gehad, die vooral heel erg anders was dan de vorige, in alle opzichten: weer, gezelschap, deelnemers, parcours, vorm, ambities, aanloop. De ene triathlon is de andere niet, en dat maakt de sport juist zo leuk – het is steeds een avontuur.

Helaas betrok het weer na de finish. Ik heb op Henk gewacht maar kreeg het koud, waardoor ik een online bekende van het Triathlonforum helaas niet heb zien binnenkomen. Wel hadden we een heuse eigen supporter, Philip, dat was gezellig. En met chips na de finish maak je mij heel blij.

Over het Triathlonforum gesproken: daar is een subforum ‘Voorspel je prestatie’ met een onderwerp over deze triathlon. Ik ben nog nooit zo goed daarin geweest: ik had m’n zwem- en fietstijd bijna tot op de seconde goed voorspeld. Alleen lopen iets trager dus, en daarmee de eindtijd ook, en de wissels anders verdeeld.