Weer de gebruikelijke procesevaluatie de dag voor het evenement. Morgen zou m’n tweede grote seizoensdoel zijn: eindelijk eens goed presteren bij de 1/3e triathlon van Oud Gastel. Ik ben daar twee keer eerder gestart en allebei de keren had ik een slechte dag. De eerste keer was nog voor dit weblog, de tweede keer heb ik hier wel beschreven. Een persoonlijk parcoursrecord lag dus voor het oprapen, zeker omdat ik lekker trainde: ik was goed onderweg.

Net als in de aanloop naar mijn eerste seizoensdoel moet ik echter zeggen: maar helaas. De vorige keer was het een verkoudheidje, dit keer staat covid in de weg. Ik ben ondertussen al zes weken bijna non-stop bezig met virussen – zucht. Nouja, als het maar weer helemaal goed komt, en daar lijkt het wel op.

Nog even een resumé:

• Achteraf gezien kreeg ik op donderdag 9 juni de eerste symptomen, in de vorm van slecht zien met één oog (wazig, vlekken).
• De dag erna ging ik ’s middags hoesten, zaterdag hoestte ik stevig maar testte ik negatief en voelde ik me ook nog goed genoeg om heerlijk te wandelen (gelukkig zonder m’n maatje te besmetten).
• ’s Nachts veranderde dat nogal, en op zondag heb ik een dag met koorts in bed doorgebracht, met hoesten, snotteren, en wazig zicht.
• Vanaf de dag erna ging het enerzijds een stuk beter, maar anderzijds ‘hing’ mijn herstel nog een hele week: ik bleef me net wat ziekjes voelen, futloos, snotteren, enzovoort. Afgelopen maandag testte ik ook nog positief, op dag 12.
• Dinsdag kwam er ineens een grote stap vooruit. Ik heb nog steeds luchtwegsymptomen (slijmerige neus en keel) en vlagen van wazig zien, maar dat voelt niet meer ziek en mijn energie is weer een heel stuk terug op niveau. Dat ‘hangt’ wel weer opnieuw, dus het is afwachten tot de volgende stap vooruit.

Ik heb heel veel verhalen gehoord van sporters die na covid niet terug komen op niveau, variërend van net niet en lang moe tot de serieuze long covid. Ik had begrepen dat te snel te veel gaan doen daar een rol in kan spelen, dus ik ben voorzichtig. De hele eerste week heb ik alleen een beetje gewandeld, yoga gedaan, en één keer een rustig stukje gefietst. Voor meer had ik ook nog geen fut. Deze week heb ik de drie sporten uitgeprobeerd, alles nog alleen kort en rustig. Fietsen ging gewoon goed en was heerlijk, zwemmen ging goed maar traag, hardlopen was moeizaam door amechtige luchtwegen. Van het zwemmen en hardlopen heb ik enige spierpijn. Mezelf kennende is het overigens niet gek dat hardlopen het moeilijkste is – dat is altijd zo, dat die sport het meest te lijden heeft onder m’n vormdips.

Wat ik deze week heb gedaan vind ik voldoende om morgen te starten. Ik hoop in elk geval te kunnen zwemmen en fietsen, en daarna zie ik wel: niet lopen of alleen de eerste ronde. Het zou fijn zijn als ik op de fiets weer een klein beetje gas kan geven ook.

En dan vooral lol hebben. Het waren niet de leukste weken immers, ziek en in isolatie. Vrouwentriathlon gemist, Kattendijke-Wemeldinge gemist. Ik kan wel balen van dat Oud Gastel ‘m weer niet gaat worden qua prestatie, maar ik kan ook gewoon blij zijn dat ik wel kan gaan en kan starten!