Toen ik in januari de uitgebreide terugblik-serie op dit weblog beëindigde, beloofde ik dat ik deze maand minstens op drie dingen zou terugkomen: de hardlooptrainersopleiding, de marathon en mijn week bij Ontspanje.nl De eerste twee heb ik al aan de orde gehad, het concept van deze blogpost heb ik geschreven in het vliegtuig terug van Málaga naar Rotterdam, gisteravond.

In Spanje masseert Marcel buiten

Ik heb in het gastenboek van Marcel en Mariska iets geschreven als dat ik vorige week moe en futloos bij hen was aangekomen, en dat ik een heel stuk opgekikkerd vertrok. Het recept voor die metamorfose was zon, warmte, elke ochtend buiten 75 minuten yogales (twee keer zelfs privéles!) buiten, veel wandelen, twee massages (ook buiten, zie foto – wat een verschil met hoe Marcel in Schiedam werkte),  gezelligheid, een beetje lief en leed delen én lachen, lekker eten, lekker slapen, een glaasje wijn, in de verte de zee zien en dichter bij de bergen en de witte huizen van Competa, en toen was de pagina in het gastenboek wel zo’n beetje vol, geloof ik.

Een paar dingen licht ik nog wat nader toe.

In Cómpeta groeien de huizen uit de rots

Dat moeie en futloze, dat zat hem in een soort anticlimax na enerzijds het einde van de opleiding en anderzijds de mislukte marathon, plus daarbij nog wat kleinere dingetjes die even niet zo lekker waren gelopen recentelijk – niks ergs, maar ik heb soms van die tijden dat er niks lijkt te lukken. Dat ik voor mijn gevoel hard werk, maar geen loon naar werken krijg. De wisselwerking tussen die opleiding en marathon was ook lastig voor mijn hoofd: ik ben nu officieel hardlooptrainer, maar ik kan zelf eigenlijk helemaal niet zo goed lopen, dus hoe wil ik nu verder? Daar wilde ik in Spanje over nadenken.

Rob kijkt op Google Maps onder olijfboom

Op 1040 meter hoogte

En verder wilde ik vooral even niets moeten, op sportgebied. Ik zei die eerste dag dat ik benieuwd was waar ik zin in zou krijgen. Welnu, dat was vooral in wandelen. Ik ben donderdag aangekomen, heb vrijdag een rondje rond het dorp gelopen, zaterdag naar het buurdorp Canillas en de ‘Art Walk’ door het dorp, zondag een heuse bergwandeling naar een topje van 1140 meter (zie foto voor het uitzicht), maandag een poging gewaagd samen met Rob, de andere gast, om naar de kust te wandelen (maar net als een eerdere gast konden we die route niet vinden en waren we na 10 km zoeken weer terug in Cómpeta – op de foto staat Rob in de schaduw van een olijfboom op Google Maps te koekeloeren), dinsdag naar Acebuchal, een piepklein dorpje zonder asfaltweg dat in de burgeroorlog was verwoest en sinds 15 jaar weer bestaat, en woensdag voor ik vloog nog 13 kilometer in Málaga.

Wandelen, ook alleen, kan vanuit Ontspanje dus uitstekend, het is een aanrader voor een wandelvakantie of een yoga-wandel-combinatie.

Enige minpuntje is het wandelboekje, want die route naar de kust – ??? en ook verder was het soms wat improviseren en gokken. Maar dat was dus wel de moeite waard. Het was de hele week stralend zonnig en warm, warmer dan normaal in april, maar niet te warm om te lopen. Wat wil je nog meer? Nouja, manlief mee, maar dat moet de volgende keer dan maar.

Yoga: mijn schaduw is leniger

Ik heb niet anders gezwommen dan een kleine duik in het zwembad (foto hieronder). Ik heb niet hardgelopen en niet gefietst – daar had ik ook de spullen niet voor bij me. Ik heb wél elke dag yoga gedaan. Dat was leuk, leerzaam, lekker en interessant. Ik had door bodybalance wel wat aanknopingspunten maar het is toch anders, met de aandacht voor ontspanning, lichaamsbewustzijn en het accepteren van je grenzen. Het was geweldig om het buiten te doen, op het dakterras in de zon en met uitzicht op zee en bergen, en de laatste ochtend in de tuin, waardoor ik eindigde met olijfblaadjes in mijn haar. Op de foto lijkt mijn schaduw leniger dan ikzelf! 

Aan tafel met Rob en Marcel

Het was leuk om Marcel weer te zien en zijn vrouw, Mariska, te leren kennen. Verder was er dus één andere gast, Rob, en die was ook aangenaam gezelschap. We hebben samen gegeten, ‘thuis’ of in een restaurant, en ik heb zelfs een keer vegetarisch gekookt voor z’n viertjes . Verder is er goed voor me gezorgd. En bij dat eten en erbuiten lekker zitten praten, over van alles, dus zeg maar van de kansen van Feyenoord op de titel tot het wel en wee van huis en haard achter je laten om in Spanje iets nieuws te beginnen.

Daartussenin was ik ook wel alleen en kon ik wat mijmeren. Concreet kon ik lopen nadenken over morgen, want dan ga ik voor één keer de B-groep bij RA trainen, de groep waar manlief in loopt, ter vervanging van hun vaste trainer. Daar kon ik iets voor bedenken en mede daardoor realiseerde ik me dat ik techniek het leukste vind om te doen. Er pruttelt nog wel meer. Geen grote, grensverleggende dingen. Schrijven over trainen, een workshop ontwerpen over lopen en denken, zelf via de souplesse-methode gaan trainen als experiment.

Zwemmen: alleen een korte duik

En nu zo kwam er een rode draad: net als bij yoga afgelopen week heb ik de afgelopen jaren bij het sporten mijn grenzen opgezocht en mezelf opgerekt. Dat heb ik gedaan door de Ironman maar daarna ging het nog even verder, in de stroom van energie die ik erna voelde en op dit weblog beschreef als turbulentie. Dat is hartstikke goed, maar net als in de yoga moet zo’n periode gevolgd worden door ontspanning. Niet tegen die grens aan blíjven duwen. Nog een marathon willen lopen was misschien al wel iets te veel. Ik realiseerde me afgelopen week dat ik vanaf februari ergens al wel wist dat het niet helemaal goed ging met trainen.

En met dat inzicht kwam meteen een groot verlangen naar gewoon leuk aanklooien in het triathonseizoen – ontspannen leuke wedstrijden doen.Wat ik al eerder omschreef als ‘lekker knallen’. En daar ontspannen voor trainen ook, zonder al te veel te moeten, zonder Groot Doel waar ik dan weer Hard voor moet Werken. Met de triathlons die op het programma staan blijf ik binnen mijn comfort zone, en dat is wel even best. Van een yoga-week bij Ontspanje (plaatje hiernaast is wat Movescount ervan maakt) neem ik vooral mee dat het niet altijd met hard werken hoeft, maar ook door ontspanning kan.