Goed, ik zit dus op de taboe-doorbrekende toer, ik heb gister opgeroepen om taboes te doorbreken om van elkaars ervaringen te profiteren in plaats van door te sukkelen. Laat ik er dan nog maar eentje doen en een anekdote vertellen die ik toen het gebeurde heb weggecensureerd. Het was op de dag waarover ik hier een uitgebreide blogpost schreef: de zeer moeizame 1/3e triathlon van Oud Gastel in 2017.
(Even terzijde: wat ik daar schreef, over het niet kunnen vinden van het gaspedaal en daardoor zwaar tegenvallende prestaties, dat is sindsdien zo ‘gewoon’ geworden dat ik er niet meer van opkijk. Mijn prestatieniveau fluctueert met minstens 10 anders onverklaarbare procenten. De laatste tijd zijn de dalen weer frequenter dan de uitschieters – mijn eigen hormonen laten zich tot nu toe nog niet afdoende reguleren door de pillen (zie hier). Ik vind het niet fijn, maar accepteer het gelatener dan toen. Alles went, dus het jaagt me geen angst meer aan. Wel moet ik nog wel eens aan die klok in Oud Gastel denken.)
Wat ik toen níet schreef, is het verhaal van het grootste stressmoment van die hele dag. Ik was op die dag ongesteld, en ik had uitgerekend dat ik aan het begin van het lopen een tampon moest verwisselen. Maar waar – geen dixi te bekennen langs het parcours.
Dan maar ergens de bosjes in – daar zit ik op zich niet zo mee, ik ben afgehard van al die jaren fietsen. Beetje discrete plek zoeken en verder zelf niet moeilijk over doen, dan kan het wel (al zou ik op het punt van makkelijk kunnen piesen wel een man willen zijn – die hebben aan een boom genoeg).
Ik haal eerst m’n oude tampon eruit, constateer dat dat echt tijd was ja, en pak dan pas de nieuwe. Ik haal ‘m uit z’n cellofaantje en PLOEF – hij ontploft. Hij was namelijk volgezogen met water – het regende, en hij had net de twee fiets-uren achterop m’n rug doorgebracht. Zeiknat. Zoiets:
Ik herkende het effect van wel eens een tampon aantreffen in een zak van een kledingstuk dat net de was in is geweest. Het cellofaantje houdt ‘m dan nog in bedwang, maar eigenlijk is-ie onbruikbaar geworden. Want zo’n volgezogen tampon, die past niet meer.
Nouja, ik heb ‘m erin weten te frummelen, daar tussen die bosjes, maar dat kostte flinke tijd en moeite, en het zat bepaald niet lekker en dat heb ik geweten tijdens het lopen. Maar verder is alles goed gegaan, dus ik ben ‘netjes’ gefinisht, zonder dat het bloed langs mijn benen liep.
Wat ik ervan geleerd heb is (1) tampons waterdicht verpakt meenemen en (2) eerst checken of de nieuwe wel okee is voor je de oude weghaalt.
Maar daar had ik dus ook nooit iets over gelezen. En het verbaasde me eigenlijk dat dit me overkwam na al die fietsjaren. Is er nooit eerder een tampon natgeregend? Kennelijk.
Nouja, wel wat van geleerd. En waarom is de drempel zo hoog om het hierover te hebben? Zelfs met vrouwen onder elkaar. Ik denk dat we van elkaars ervaringen nog veel meer zouden kunnen leren. Iemand tips?
Hoi, natgeregende tampons, kleffe opgezwollen maandverbandjes…tja. Iedereen kent het wel maar het roept schaamte op. Het heeft ook iets onsmakelijks. We poepen en piezen ook allemaal maar dat is ook geen onderwerp om met zomaar iedereen te bespreken voorbij het lollige. Het is deels nutteloze schaamte maar ook deels conditionering om het vooral nooit over “oncharmante” vrouwendingen te hebben. Net zoals het vrouwen ook nooit word verteld wat voor nare dingen er allemaal met je lichaam gebeuren als je zwanger bent. Bijvoorbeeld dat je gebit soms uit je mond valt omdat je baby in zijn ontwikkeling kalk nodig heeft… Tja, moet allemaal verhult en verstopt blijven.
Goh, ik heb er als man nooit bij stil gestaan eigenlijk. Mijn eerste gedachte was: wat een gedoe allemaal. Mijn tweede gedachte was: zo, heb ik mazzel dat ik daar als man niks mee te maken heb. Mijn derde gedachte was: als ik vrouw was zou ik het ook zo doen. Doen zoals Louise het beschreef. Mijn enige min of meer vergelijkbare ervaring is met hardlopen en hele hoge nood (boodschap nr 2) hebben en geen toiletpapier bij je hebben. Dan ga ik ook maar in de bosjes zitten. En zoeken naar zwerfafval om een en ander weg te vegen.
Op dit punt hebben mannen zeker mazzel, Robin! Sowieso qua ongesteld worden, maar ook nog eens extra qua overgang. Én jullie kunnen makkelijker even tegen een boom piesen, wat ik hierboven al schrijf.
Het zou allemaal zeker makkelijker zijn als het wat minder met schaamte omgeven was en als we het niet zouden moeten verhullen en verstoppen allemaal. Ik probeer daar een beetje steentje aan bij te dragen, maar ook ik ervaar wel grenzen, je kan niet helemaal in je eentje alle schaamte voorbij, zal ik maar zeggen (wat iemand zaterdag ook zei).
Hardlopen met hoge nood herken ik trouwens ook, al heb ik daar tegenwoordig geen last meer van. In mijn hardloopperiode van zo’n 20 jaar geleden was het bijna vaste prik, maar kennelijk reageren mijn darmen nu anders.
Haha, wat een gedoe daar in de bosjes.
Elke vrouw hoopt denk ik op zo’n moment niet ongesteld te zijn! Wist ook niet dat ze water opnamen in het cellofaantje, dus bedankt voor de tip! Ach als wij gaan touwtje springen in een workout rennen alle vrouwen massaal naar de wc, heel grappig!
Heb je er nooit een in een zak laten zitten en dan per ongeluk meegewassen, Mirjam? Dat is mij al best wel vaak overkomen, en dan komt-ie er ook zo uit als je ‘m uit het cellofaan haalt!
Ja de meiden laten wel eens wat in hun zakken zitten maar nooit open gemaakt als ze uit de was kwamen. Is trouwens wel recycling! Heel groen idee! 🙂
Als je echt wil recyclen: menstruatiecup of speciaal ondergoed (‘period panties’). Maar blijft behelpen!