Nog even en ik ga beginnen met iets nieuws: de thuistriathlon. Dat wil zeggen: de drie triathlonsporten achter elkaar, met ons eigen huis of iets hier vlakbij als centraal punt (in elk geval zonder autoverplaatsingen), en met een creatieve ’twist’.

Ik heb al een boel ideeën, bijvoorbeeld qua parcours: het is hier mogelijk om parallelle GPS-streepjes bij elkaar te zwemmen-fietsen-lopen en je kunt op drie manieren om het nieuwe Schie-eiland. Manlief bedacht al de bier-triathlon, analoog aan de biermijl die hij ooit heeft gedaan. Iets met afstanden – binnenkort eerst maar eens beginnen met een 1/16e, want het water is nog koud. Of eens iets geks: de 1/13e of wat dan ook. Tijd, de op-het-gemakje-triathlon: schoolslag, stadsfiets, wandelen. Of iets thematisch. Ik ben benieuwd waar we verder op gaan komen, voor ideeën houd ik me aanbevolen.

Er zitten wat mij betreft nog twee beperkende voorwaarden aan:

• Het fietsen moet zonder ambitieus tijdsdoel – geen gerace op de openbare weg. Dat vind ik onder normale omstandigheden al niet kunnen, laat staan onder de huidige omstandigheden: de 1,5 meter, de beperkte zorgcapaciteit en de drukte hier in de buurt. Intervallen mag wel, op de plekken waar ik die sowieso wel doe, zoals langs de snelweg en in de havens. 
• De afstanden en tijdsduur moeten comfortabel haalbaar zijn gegeven mijn/onze trainingsachtergrond. Geen buitengewone inspanningen dus, niet lang en zwaar – dat met het oog op de weerstand en op het vermijden van blessures. Het is een geintje, dus niet de moeite waard om risico voor te lopen. Dus ook niet iets in met kou.

Wat ik daarmee dus ook zeg, is dat ik niet met de thuistriathlons het wedstrijdseizoen hoop te vervangen. Het wedstrijdseizoen zal, naar alle waarschijnlijkheid, helemaal vervallen. Dat is jammer, maar zand erover. Ik heb er geen behoefte aan om dan ‘net alsof’ wedstrijden te doen. Dat wil ik sowieso al niet vanwege die twee beperkende voorwaarden, maar ook realiseerde ik me dat de lol van de triathlons ‘m voor mij voor een heel groot deel zit in het sociale karakter ervan.

In mijn eentje hoeft een wedstrijd niet, en zal ik me er ook nooit zo voor kunnen opladen als voor een echte. Het bindende karakter – zeker weten dat het op dat moment en op die plek moet gebeuren en niet anders – speelt daar ook een rol in overigens. 

Vandaar: de thuistriathlons zijn een lolletje, om wat afwisseling aan te brengen in het sporten in deze verder nogal eentonige tijd.

Dus: wordt vervolgd, en ideeën zijn welkom!