Het is vandaag 100 dagen geleden dat ik gezwommen heb. Ik weet dat zo precies omdat ik sindsdien elke dag yoga doe en dat tel op Strava; morgen is de 100e dag, en dan schrijf ik natuurlijk daarover. Vandaag als opmaat over het niet-zwemmen.

Ik had wel kunnen zwemmen, als ik dat per se had gewild, want er zijn buitenzwembaden open. Hier in de buurt is dat echter niet zo: de enige kandidaat op fietsafstand blijft weloverwogen gesloten: ze vinden het te duur en te strijdig met de coronamaatregelen, en dat snap ik. Een heel enkel keertje ergens anders gaan zwemmen is niet zo fijn, want dat zal weer wennen zijn, en ik heb er pas weer wat aan als er regelmaat in komt. Dat stel ik nog uit, om drie redenen:

• Voor die regelmaat zou ik een heleboel autokilometers moeten gaan maken. Dat wil ik sowieso niet, en al helemaal niet zo lang de officiële richtlijn is zo veel mogelijk thuis te blijven. Ik volg die niet zwart-wit (wie wel?), ik ben vandaag zelfs nog in Utrecht wezen fietsen, maar voor mij is twee tot drie keer per week in de auto stappen om elders te gaan zwemmen over de grens. Die trekt iedereen ergens anders en dat snap ik. (Ik zou ook nog niet durven te vertrouwen op dat opbouwen, want een nog weer strengere lockdown sluit ik niet uit. Ik zou het soms wensen, moet ik bekennen, want de viruscirculatie is veel te hoog – inmiddels heb ik ook een zeer zorgelijke zieke in mijn omgeving.)
• Ik voorzie dat het nog heel lang gaat duren eer ik m’n zwemmen weer op niveau ‘moet’ hebben qua wedstrijden – eerder dan september gaat dat niet worden, denk ik, en tot nu toe heb ik daar welgeteld één kilometer gepland staan (1 kwart triathlon, de andere die van vorig jaar was doorgeschoven, Ter Aar, gaat dit jaar opnieuw niet door). Dus ik heb geen haast, het maakt niet uit of ik een maandje vroeger of later weer ga zwemmen. Ik moet toch weer bij nul beginnen met opbouwen. Ik zou daar graag mee beginnen, daar niet van, ik zwem graag, maar ik ga me niet in twijfelachtige bochten ervoor wringen. Ik heb nu ongeveer even lang niet gezwommen als in de winter van 2017/2018. Toen was ik in de zomer ook alweer op niveau, qua tijd en lol. Daar troost ik me maar mee.
• Ik heb wel lol in de dagelijkse yoga. Daarover morgen dus meer. Dagelijkse yoga is qua tijd en belasting niet te combineren met regelmatig zwemmen. Als ik straks weer ga zwemmen, gaat de yoga terug naar een paar keer per week.

We zijn er nog niet. Ik verwacht niet dat de zwembaden nog open gaan voordat het open water warm genoeg is voor mij om het erop te gaan wagen. Soms is dat al eind april, eerder half mei; het schiet op dit moment niet zo op met de watertemperatuur.

Wat ik er ergens nog het meest aan mis is het gevoel van triatleet zijn. Het overkwam me laatst al een keer dat iemand vroeg wat ik aan sport deed, dat ik met wat aarzeling zei: triathlon, dus lopen-fietsen-uh-zwemmen, althans, vróeger zwom ik ook. 

Wat ik daarnaast in december ook acuut miste waren de ‘uitjes’: ik ben sindsdien nóg meer aan huis gekluisterd. Dat is nadien niet meer veranderd, en dat vind ik ergens ook wel fijn. Ik ben gewend aan een ander, zwemloos, ritme, en daar ben ik relatief wel bij gevaren. Ik ben me er sinds vorig jaar mei/juni steeds erg van bewust geweest dat ik dusdanige aanpassingen aan mijn leven onder de corona-beperkingen moest maken dat ik het lang zou volhouden, dat het goed met me zou blijven gaan. Dat is goed gelukt, mede dankzij die yoga en #projectdaglicht.

Ik red me wel, maar ik denk wel regelmatig aan de mensen die geen andere sporten kunnen doen en die ook niet in het open water kunnen of willen zwemmen…