Afgelopen jaar kwamen we op 2 december aan in Christchurch, Nieuw-Zeeland – in een hittegolf die het begin was van (ook daar) een recordwarme zomer. Dit is een foto van ons eerste fietstochtje, het was toen ronduit heet:

Hier is een foto van gister – nadat het eerste geplande tochtje niet doorging vanwege snikhitte (want ook hier recordwarmte dus) en ik het tweede onverhoopt alleen ging, ging het gister gelukkig zoals gepland: samen met Jo een rondje Limburg, met dit keer dus een drielandenselfie met z’n tweetjes:

Aan de fraaie herfstkleuren was het zichtbaar dat het niet echt zomer meer was. Maar aan de temperatuur was dat niet te merken. Het was minstens net zo warm als ik toen ik eind augustus daar fietste. Het was gezellig en ik vond het ook leuk om twee keer zo kort achter elkaar in Limburg te zijn. Keutenberg en Eyserbosweg allebei weer goed doorstaan. Het voelde de vorige keer iets makkelijker, maar we reden nu een hoger gemiddelde en bijvoorbeeld ook de Eyserbosweg ging sneller dan de vorige keer (volgens Strava).

Maar bovenal was het dus zonnig en warm. Op 12 oktober. We bruinden zelfs nog een beetje bij. En vorige week had ik ook al zo zonnig en zomers gefietst: van Vlissingen terug naar huis.

Ik vergeet af en toe dat het al half oktober is. Dan ben ik verbaasd over hoe vroeg het donker is. Gister bijvoorbeeld per ongeluk geen lampjes bij me voor het stuk fietsen terug van het station (wat ook nog een half uur later werd door treinproblemen, maar donker zou het sowieso al zijn). Uiteindelijk fietste ik dus zonder licht door een zwoele avond terug naar huis. Eerder deze week vond ik het al gek voelen om in het donker in korte broek en korte mouwen te hardlopen. 

Tussen die twee zonnige foto’s zit 45 weken zomer. Nouja, er zaten kleine dipjes in. Op Tasmanië, half februari, hadden we het een paar dagen koud – hier heb ik bijna alle kleren aan die ik bij me had:

Toen we half maart thuiskwamen, hadden we nog net het allerlaatste staartje van de koude winter hier – dat was schrikken:

En de afgelopen weken is het ook hier al een paar keer fris geweest, waaronder op de dag van mijn laatste triathlon, de koudste 23 september ooit gemeten. (Die overigens nog een staartje had, want één van de schuurplekken op mijn voeten raakte ontstoken, en een week later strompelde ik eerst een werkdag in Amsterdam rond op m’n nette schoenen, en de dag erna zat ik met m’n voet omhoog te hopen dat ik niet ineens naar de dokter moest voor antibiotica – gelukkig liep het met een sisser af. Het kostte me helaas alleen wel mijn deelname aan de Branderszwemtocht. )

Maar dat lijken een soort incidentjes in verder non-stop zomer. Ik moet zeggen: ik vond/vind (ook vandaag nog) het heerlijk. Ik ben alleen wel bang dat ik een watje geworden ben, verwend ben geraakt. Kan ik er nog tegen, kou, wind en regen?