De verkoudheid waar ik dinsdag over schreef, krijgt nog een staartje: ik heb woensdag in een hoestbui een rib gekneusd. Ofzoiets, in elk geval: het doet sinds woensdag best wel pijn rond een zwevende rib aan de linkerkant, en sinds gister nog erger. In de nacht van donderdag op vrijdag gaf hoesten nog een keer een flinke steek, en gister, in de laatste 500 meter van een duurloop, helemaal.

Sindsdien heb ik dus meer pijn. Vooral als ik hoest of nies of hik ofzoiets, en bij sommige bewegingen, maar ik voel het eigenlijk zo’n beetje de hele tijd.

Zo lang ik nog hoest, wordt het eerder slechter dan beter dus, maar dat hoesten moet er toch binnen een paar dagen wel op zitten, hoop ik: het wordt, zoals ik had verwacht, langzaam-maar-zeker minder (maar o, wat duurt dat lang). Daarna kan de rib gaan herstellen. Maar dat duurt dan ook nog wel even, begrijp ik als ik google. Urgh.

Ik heb het nooit eerder gehad, een gekneusde rib, dus zeker ook niet door hoesten. Maak ik dat ook eens mee. Maf dat het juist gebeurt als het ergste hoesten erop zit. Vorige week dacht ik af en toe dat ik mezelf binnenstebuiten zou hoesten, maar zo erg is het niet meer. Ik zat woensdag op de stadsfiets, niks aan de hand verder. Nouja, hoesten dus, maar niet bijzonder hard. Kennelijk toch net een rare beweging gemaakt.

Ik kan me gelukkig wel redelijk bewegen, dus ik kan ook trainen. Bodybalance en core oefeningen sla ik maar even over, maar lopen en fietsen gaat, met wat pijn, maarja, pijn doet het sowieso. Zwemmen ga ik van de week proberen, dat kan ik lastig inschatten. Maar dat staat sowieso in de winterstand, dus er is geen man overboord als dat even niet gaat. 

Zucht. Echt weer zo’n typische lappenmand-periode, dit.